Pieces of You

I was, as if, on cloud nine.

Nathan decided to stay for some time. Gagamutin ko lang ang sugat nito pagkatapos ay uuwi na rin daw siya.

I checked the time on my wristwatch and it was past 10 pm. Masyado na ring malalim ang gabi kaya ramdam ko na rin ang antok at pagod. Sanay akong magpuyat pero hindi ngayon lalo pa't sa mga nangyari kanina. Kumuha ako ng mga ice cube sa ref at saka inilagay ito sa ice pack na kinuha ko sa first aid kit ko sa kwarto. Katahimikan ang namayani sa pagitan namin.

He broke the silence with a question.

"Do you live alone?"

He was sitting in the couch in the far right corner of the house. Inikot nito ang paningin sa kabuuan ng bahay.

My interior of the house has a kitchen on the left and a mini bar like design kung saan ako nakatayo ngayon na hindi ko naman masyadong ginagamit. Pangdesign lang.

On the far right side may apat na couch and a round glass table in the middle where Nathan is seated. Sa gitna naman ay ang staircase which leads to 3 rooms and the top floor na hindi ko masyadong nagagamit. Never ko pang nagamit. Pwera na lang kapag nandito si Abby.

Doon kami tumatambay at nagsisleepover kapag andito siya. Maganda kasi ang view sa taas at malakas ang hangin dun. Tanaw mo pa ang kalangitan. Good place for senti. Hindi ko pa nga gustong tumira dito dahil masyadong malaki para sa isa. But my parents, insisted. Dahil binili na raw nila ito para sa akin.

Lumapit ako sa kinaroroonan ni Nathan dala-dala ang isang tray na may lamang ice pack, konting yelo, isang baso ng yakult at isang plato ng cookies.

I hand him the ice pack at saka nito itinapat sa sugat niya. I cleared my throat and answered.

"Oo. Simula nung naghigh school ako, dito na ako tumira ng mag-isa."This text is property of Nô/velD/rama.Org.

I roam my eyes around the house. Sa loob ng ilang taon, ngayon ko na lang ulit natitigan nang mabuti ang kabuuan ng bahay. The color was too dull. Kapansin-pansin ang pagfade ng pintura sa pader at medyo maalikabok ang mga lugar na hindi masyadong nadadaanan. It's not like I don't clean, I clean pero hindi palagi.

Ibinalik ko ang aking tingin kay Nathan na nakatitig na naman sakin. Sasanayin ko na ba ang sarili kong kapag hindi ako nakatitig sa kanya ay siya naman ang nakatitig sakin? Parang kailan lang ako ang wagas makatitig sa kanya e. Bumilis na naman ang tibok ng puso ko. Pasaway na puso ito! I don't know what to do next kaya pinagdiskitahan ko na lang ang tray na dala ko kanina. Inilapag ko ang baso ng yakult at ang dala kong cookies para sa kanya. "I know you are not the type who is into yakult and cookies pero 'yan lang kasi ang meron ako."

I smiled at him at saka nag-umpisang maglakad papuntang kusina ulit. Inilapag ko sa sink ang tray at saka pinagtatatapik ang dibdib ko.

Pambihira. Hindi ito oras para mag-assume, Hens!

Kumuha ako ng tubig sa ref at saka uminom. Pagkatapos non ay bumalik na rin agad ako kung saan nakaupo si Nathan. Nasa tapat ko siya kaya kitang-kita ko ang kabuuan nito. He's really that tall. Mga kaheight siguro ni Leo, pero mas matangkad ng kaunti.

"I see. Salamat."

Akala ko ay hindi niya ito kakainin dahil hindi naman ito ang tipo na kumakain ng cookies at umiinom ng yakult but he just ate it! Nakakahiya. Mukhang wala pa itong kain at ang naihanda ko lang ay cookies at yakult. Geez. "Why?"

Napaigtad naman ako ng kaunti nang bigla niya akong tinanong. I was clueless kung ano ang tinatanong nito kaya inulit niya ang tanong niya at nag-explain.

"You're looking at me like you haven't seen a human eating." Napailing-iling naman ako agad.

I don't want him to misinterpret.

"A-Ah. Hinde. Iniisip ko lang kung sapat ba 'yung cookies at yakult para sayo dahil parang hindi ka pa kasi nakapanghapunan." Good thing I didn't stutter. Magmumukha lang akong ninenerbyos sa harap niya. And I don't want that to happen. Baka ano pa isipin nito.

He took another cookie and ate it saka inubos ang yakult na nasa baso. He really ate it.

"Bakit? May iba pa ba akong makakain bukod dito?"

There is something behind what he said that made me feel shiver in my spine. Geez. What's with what he said and his husky voice?

Erase. On the second thought, I won't ever want to know. Not now.

"Sabi ko nga wala."

I laughed nervously na pinagdarasal kong hindi niya nahalata ang nerbyos sa likod ng hilaw kong pagtawa.

"Can I just take a nap for a while?"

I immediately responded with a nod. Wala namang masama kung iidlip siya ng sandali dito, diba?

Iniligpit ko na ang plato at baso at saka ito inilapag sa tabi ng sink. Lumingon ako kung saan ito nakaupo at nakita kong nakasandal ang ulo nito sa sofa habang nakaupo. I took a step para sana lapitan ito but my phone rang. Sinagot ko agad ito dahil baka ay makaistorbo ako sa idlip ni Nathan. Lumabas ako sa porch at saka nagsimulang magsalita.

"Hello, Abby?” For a second, hindi ko narinig na sumagot ang nasa kabilang linya.

I thought it was Abby who called. But when I checked the caller's ID it was unregistered at mukhang isang international call pa.

"Hello, sino to?"

I repeated my question plainly. I am starting to get a gut feel na sila nga ang tumawag sakin.

Really?

"Sollennessy." The first time I heard the voice over the phone, I knew it.

Unexpressive and full of authority and formality.

Lost in the world of this story? Make sure you're on Ñe5s.org to catch every twist and turn. The next chapter awaits, exclusively on our site. Dive in now!

Pati sa anak nila ay pinapairal nila ang pagiging pormal at maotoridad kapag may kinakausap sila, like the way they talk to their employees.

I laughed mockingly inside my head. Hennessy, hindi anak. I was hurt, again.

Hindi ito ang unang beses na ganito ang tawag nila sa akin. Bilang lang din sa aking mga daliri ang mga panahong tumatawag ito. Hindi dahil gustong nilang marinig sa akin kung ayos lang ba ako kundi dahil sa gusto nila akong sanayin sa landas na tinatahak nila. At yun ang rason kung bakit ayokong dumating ang ganitong pagkakataon at ang tanging bagay na aming pag-uusapan ay trabaho. "Why did you call?"

Kung may mas ikakalalamig pa sa boses ko yun ay kung paano ko sila pakitunguhan ngayon. They never treated me like their daughter. And so I am to them.

"We heard you were in the news. We were worried."

Kung paano nila ako kausapin ngayon ay parang wala lang 'yung nangyari sa akin.

"We were worried."

Whenever I hear them saying this kind of words, my heart breaks. Paulit-ulit. Gusto kong maiyak pero pinipigilan ko. Gusto kong maging matapang kapag kausap o kaharap sila. So they could see how I raised my own self independent and strong. Kahit wala ang pagmamahal nila.

That their absence in my life where never a reason for me not to keep my life going.

"Wow. I didn't know you were capable of worrying about me. Kailan pa? Maniniwala na sana ako kung noon niyo pa sinabi ang mga salitang iyan."

I paused and took a deep breath.

"But I am not a fool anymore to believe."

That stings. Hindi ko gustong ganito ang mga salitang bibitawan ko at sa mga magulang ko pa. But I can't handle it.

Masyado mang masakit pero masakit ring hindi ka itrato na anak. The way I talk to them was full of sarcasm.

When I was a kid to innocent to know what was going on, I play alone. Tell me, how sad it is to be playing alone. Wala kang kausap kundi ang mga laruan mo.

Sometimes, I wake up na katabi ang aking yaya imbes na nakapulupot sa mga braso ng aking mga magulang. Malapit ko na ngang isipin na ang yaya ko ang aking ina at hindi ang mga biological parents ko.

"Watch your mouth, Sol."

Now I heard my father's voice. Kung isa pa itong tipikal na usap ng mga magkapamilya the daughter would gladly say "I miss you" to her father who's been far away with her for a long time.

Pero hindi. Hindi sa kaso namin. Hindi sa tatay ko.

"Why? Is there something I said that was not true? Meron ba? Kung meron man sabihin niyo sa akin at ako na mismo ang magtatama. Dahil sino pa ba ang ibang magtatama ng mga pagkakamali ko kung hindi ako mismo, hindi ba? Ma? Pa?" I've never called them Mom and Dad. Ngunit hindi sa pagkakataong ito. 'Yun ang isa sa mga gusto kong itawag ko sa kanila, but the situation hinders. Nasabi ko lang ito out of sarcasm. Tuwing Mother's Day o Father's Day my classmates would color their bondpaper and write letters for their parents. How bad it could be for me?

Lost in the world of this story? Make sure you're on Ñe5s.org to catch every twist and turn. The next chapter awaits, exclusively on our site. Dive in now!

"Stop it, Sollen. Remember who you are talking with."

May halong pagbabanta na ang tono ng boses ng tatay ko. As always.

"Yes, I know. Dalawang mag-asawang may sinusustentuhang anak. Is that it?"

I know I'm rude to them. And I'm sorry for that. I'm sorry for myself for being that person to them. Pero nirerespeto ko pa rin sila.

"We are your parents!"

My father shouted. As if I am ungrateful and that I shouldn't be like that when talking to them. When he said that, it was as if I was stabbed by a knife straight to my heart.

Masakit marinig ang ganong salita mula sa kanila na parang ginawa nila ang lahat para sa kanilang anak. As if they mean it. There was a tear, followed by another. Hindi ko na napigilan. I was crying silently. I was calming myself so they couldn't hear me sobbing.

"Mga magulang ko nga kayo. Pero ni minsan ba ginawa niyo ang mga bagay na dapat ang mga magulang ang dapat na gumawa para sa kanilang anak?"

Then silence took over us. I was shaking. My hands were trembling. Nanginginig rin ang mga tuhod ko.

"Just be grateful we were your parents. We're going to the Philippines by next week. We want you to be ready. We have something to talk about."

"If that is about your business again, you know my answer."

Walang pag-aalinlangang sagot ko rito. Ngunit hindi pa ako tapos na magsalita ay ibinaba na nito ang tawag. I laughed sarcastically kasabay ng pagtulo ng aking mga luha.

The late night breeze makes me more feel colder and alone. I sat and hugged my knees at saka inilabas ang mga damdaming kanina ko pa pinipigilan. How could the world be so cruel to me?

In a matter of second, I heard several footsteps coming straight to me. Tumayo ako at di agad humarap sa taong iyon. I wiped off the tears that were streaming down my cheeks so he couldn't see me crying like a lost kid again. Nang humarap ako sa kanya ay bigla niya akong hinila at ikinulong sa kanyang bisig.

Nagulat ako sa ginawa nito but he remained silent.

The same feeling back when he fought those guys. The same warm hug that made me feel I am worth it.

I want to deny it to myself but it seems like I am starting to grow the same feeling I have for this man.

"Konti na lang at iisipin kong may gusto ka sakin." I threw a joke on him para mabawasan ang awkwardness na nararamdaman ko.

But his reply made it more awkward yet heart fluttering.

"Edi isipin mo."

He laughed softly and that was the first time I heard it from him.

It was so soft as if it was like a music that I would always love to repeat just to hear it again.