Pieces of You

Just when I was about to call him, a car stopped in front of me. Nang ibinaba nito ang glass window ng kotse ay bumungad sa akin ang nakangiting mukha ni Nathan.

"I see you're having a dilemma over there." Parang nagslow-mo naman ang paligid.

Pansin kong sa tuwing may hinaharap akong krisis ay palagi siyang dumadating. Palagi niya akong nahahanap, palagi niya akong nasasagip.

He was never late.

Napatayo naman ako nang makita siya. Lumabas ito sa kotse at saka lumapit sa akin. He's not wearing his uniform. He's wearing a gray turtle neck shirt paired with a navy blue coat. Nakaslacks naman ito na kapares ng kulay ng coat nito at binagayan pa ng black leather shoes niya. He looks more handsome and manly.

Plus, he smells so good. Nakakaadik!

"Need help?" Hindi ko agad ito nasagot dahil nastarstruck ako sa itsura niya.

Mukhang pinaghandaan yata niya 'yung porma niya ngayon. I've never seen him na ganito kabihis.

"Ah... O-oo." Geez. I should train myself not to stutter when talking with him. Nagmumukha akong sirang plaka e.

"Hop in. I'll carry that for you." Pinagbukas niya ako ng pinto sa harap ng kotse niya kaya sinundan ko siya para pigilan.

"Hindi na. May pupuntahan pa kasi ako e. At saka mukhang may lakad ka rin. Maaabala pa kita."

Pinagdikit ko ang kamay ko sa likod at saka nilaro ang mga daliri ko.

"Maggogrocery ka, hindi ba?" He asked me so I raised my head up.

Paano niya nalaman?

"Don't be startled. I have my ways of knowing." He winked at me kaya hindi agad ako nakareact.

Sino naman kaya? Ah. Si Abby. Napapikit na lang tuloy ako at napabuntong-hininga. May plano yatang maging matchmaker ang kaibigan ko e.

Naglakad ito sa bench kung saan ako nakaupo kanina at saka binuhat ang dalawang stack ng yakult.

Sinabayan ko ito sa paglalakad.

"Paano 'yung lakad mo?" He opened the trunk of his car at saka inilapag niya roon ang mga yakult. "Maggogrocery ka hindi ba?" Tumango naman ako.

"Kung saan ka pupunta ay 'yun ang magiging lakad ko. Sasamahan kita."

Isinara nito ang trunk at saka lumapit sakin. Idinikit nito ang dalawa niyang daliri sa noo ko. Napatulala naman ako sa ginawa niya. Magkahalong kaba at kilig kasabay ng oaghuhurumentado ng tiyan kong napupuno ng mga paru-paro. "Tara na?"

Again, he opened the door for me. Sumakay na rin ako. Magiging choosy pa ba ako? Si Nathan 'to oh.NôvelDrama.Org holds © this.

While Nathan is driving, hindi ko mapigilang sulyapan siya. Hindi pa rin ako makapaniwala na kasama ko siya ngayon. I don't know what he's up to o kung ano ang plano niya behind all of this pero hindi ko maiwasang mas lalo siyang hangaan at magustuhan. This feeling had been with me since middle high school back when I saw him giving food to the less fortunate.

Doon palang, hinangaan ko na siya. Not just because of his physical features, its given. But because him being humane.

"Kung yelo siguro ako, kanina pa ako tunaw sa mga titig mo."

Bigla naman itong bumanat na bahagya kong ikinagulat pero napalitan naman ito ng hiya at kaba.

"Sorry."

Ibinaling ko naman ang tingin ko sa daan ngunit pansin ko ang maya-mayang pagtitig niya sakin. Buti na lang at hindi na ito nagtanong pa dahil magiging awkward lang ang sitwasyon para sa akin. "Hinto!" Biglang napapreno si Nathan at malapit sana akong mauntog sa dashboard.

Buti na lang at iniharang ni Nathan ang kamay niya sa pagitan ng ulo ko at ng dashboard.

"Nasaktan ka ba?" Hindi ko pala dapat isinigaw 'yun kaagad. Malapit na tuloy kaming maaksidente. Tanga mo, Sol.

Napailing-iling naman agad ako. He checked on me. Napabuntong-hininga naman ito kaya naguilty tuloy ako.

"Sorry. May nakita kasi ako e."

Tumingin ako sa likod ng kotse at saka nakita ang matandang naglalakad sa tabi ng kalsada. Pamilyar kasi sakin ang matanda kaya ganon na lang ang naging reaksyon ko. "Sino?" Hindi ko siya sinagot at bumaba agad ng kotse.

"May kukumpirmahin lang ako. Babalik agad ako."

Nagpeace sign muna ako at lakad-takbo ang ginawa para maabutan ang matanda.

"Manong! Manong!" Tinawag ko ito at hindi naman ako nabigong matawag ang atensyon niya.

Nang makalapit ako sa kanya ay nakilala ko agad ang pamilyar niyang mukha.

Lost in the world of this story? Make sure you're on Ñe5s.org to catch every twist and turn. The next chapter awaits, exclusively on our site. Dive in now!

Hindi pa man niya tuluyang nasilayan ang mukha ko ay ngumiti agad ito sa akin. The priceless smile he always give whenever someone is in front of him. Kahit hindi niya kakilala. Kahit gaano ka pa kagalit o kainis ay mapapawi ng mga ngiti niya ang anumang galit o inis ang nararamdaman mo.

"Hello po, Ma'am." Binati niya ako sa paraang kagalang-galang.

He really is Mang Ernesto. The one who became my father not by blood but by heart. He used to protect me from the bullies way back high school years. Kaya ganoon na lang ang awa at lungkot na umaapaw sa akin nang makita ko siya sa kanyang kalagayan ngayon.

He's carrying a sack on his back which I think is filled with plastic bottles. At isang pinutol na kahoy gamit pangsuporta sa nanghihina niyang katawan.

"Mang Ernesto, nakikilala niyo pa po ba ako?" Pinipilit niyang ibuka ang mga mata niya na sa katandaan niya ay naniningkit na at hirap ng makakita.

"Sol, hija? Ikaw ba 'yan?" Tumango naman ako at natuwa nang makilala niya ako.

Bakas ang pagkagalak sa mukha nito. Ako rin naman ay natutuwa na makita muli siya.

"Mula noong nagretiro na ako sa pagjajanitor ay hindi na ako muling nakapagtrabaho pa. Kaya naisip kong mangalakal na lang para kahit na papaano e maitatawid ko ang gutom sa isang araw."

Pinaupo namin siya sa trunk ng kotse at inabutan ng pagkain dahil mukhang hindi ito nakapangalakal ngayong araw.

Naikwento sa amin ni Manong na mag-isa na lang siya sa buhay. Ang asawa niya ay namayapa na habang ang mga anak nito ay iniwan siya nang magkaroon ng sariling pamilya. Medyo nainis naman ako nang malaman ko 'yun. Walang utang na loob.

"Okay na po ba 'yan, Mang Ernesto? Sabihin niyo lang kung kulang pa. Huwag po kayong mahihiya." Tinutukoy ko ang pagkaing ipinamahagi namin sa kanya.

Bumili ng pagkain si Nathan sa malapit na fastfood dito kaya naitawid naman ni manong ang gutom niya.

Di maitago ang saya sa kanyang mukha.

"Salamat, mga anak." Tinapik ni Tay Ernesto ang kamay ko at ni Nathan.

Napangiti naman ako sa gesture na ipinakita ni tatay. Napatingin ako kay Nathan na ngayon ay natitig na rin sa akin. Ngumit ito sa akin kaya ngumiti rin ako pabalik.

"Ako nga po ang dapat na magpasalamat e. Kung hindi po dahil sa inyo, siguro po ay iyakin pa rin ako katulad ng dati. Ang tapang-tapang ko na nga po ngayon dahil sa inyo e." Pinakita ko pa ang muscles ko kay Tatay at napatawa naman ito sa ginawa ko.

Sa tuwing nakikita kong nakangiti si tatay, naiinggit ako. Even with the life he is in right now he can be genuinely happy. Which I admire the most. I hope I can too.

Hinatid namin si tatay sa tinitirhan niya at nahabag naman ang puso ko ng makita ko ang kubo na pinagtagpi-tagpi lang gamit ang mga sirang yero at pira-pirasong plywood. Pinatuloy niya kami sa kanyang munting bahay.

Lost in the world of this story? Make sure you're on Ñe5s.org to catch every twist and turn. The next chapter awaits, exclusively on our site. Dive in now!

Nagpaalam din kami pagkatapos niya kaming kwentuhan. Humingi ito ng paumanhin sa amin dahil hindi siya nakapaghain ng pagkain para sa amin. "Okay lang po 'yun, Tay." Si Nathan ang sumagot.

Sa kabila ng mga bagay na hindi niya masyadong nakikita araw-araw ay hindi ko siya nakitaan ng pandidiri. I admire him a lot because of that. Sa simula pa lang alam ko na totoo ang mga ipinapakita niya. Kaya hindi ako nagdududa sa katauhan niya.

Before we bid our farewell to Tatay Ernesto ay palihim ko siyang inabutan ng konting tulong. Tumanggi naman ito pero later on ay tinanggap naman niya ito dahil sa mapilit din ako. I promised to visit him back pero puro ngiti lang at tango ang naging sagot niya sa akin.

Before we drive off, nakita naming winagaywayan kami ni tatay habang todo nakangiti. So I smiled at him at winagaywayan siya pabalik.

Napagpasyahan kong sa ibang araw na lang ako maggrocery dahil ginabihan na rin kami sa paghatid kay Taty. May isang stack pa naman ako ng yakult, that should do. Hindi naman ako masyadong palakain e. Ang isa naman ay ibinigay ko kay Tatay Ernesto.

Hindi na muna ako pumasok ng bahay nang nakarating kami sa lugar namin.

"Pasensya ka na at kung saan-saan kita dinala. Napagod yata kita." He was leaning on his cars' bumper.

"I'm fine. It's good to see the other part of the world. Mas lumalawak ang pag-iintindi ko at respeto sa ibang tao. Thanks to you."

Napayuko naman ako dahil sa pagcompliment niya sa akin.

"Wala 'yun. I'm glad na ganoon ang impact sayo ng naging detour natin."

Napangiti naman ito sa akin at ako naman ay pilit na itinatago ang hiya. Saglit kaming natahimik at tinatantiya kung ano ang ibang pag-uusapan. Luckily, he was the first to break the silence.

"I saw how you were staring at Mang Ernesto way back in his house. Titig na titig ka kung paano siya tumawa at ngumiti." Napansin niya pala iyon.

"'Yun ba? Ah. Naamaze lang ako kay tatay. He was so cheerful and he's genuinely happy despite the situation he is in." Nangunot naman ang noo nito.

"And?" He added.

"Curious lang ako kung ano 'yung feeling kapag totoo kang masaya." Napatayo naman ito at lumapit sa akin.

"Bakit ka pa macucurious kung pwede mo namang maramdaman 'yun? Huwag mong gawing komplikado ang lahat, Henessy. Naninibago ka lang kaya hindi mo pa tuluyang nalalaman 'yung pakiramdam ng pagiging masaya." He paused, his eyes on mine and then landed on my lips.

"You are. Kailangan mo lang maniwala. Hindi mo lang napapansin pero ang kasiyahan minsan nasa harap mo lang. I know you've been through a lot. And I know you have become more strong and independent despite all the circumstances. That is why I admire you for being what and who you are. Know that you are loved."

Sinabi niya ito ng punong-puno ng emosyon. Ang kaba ko ay napalitan ng kilig at galak. He's right when he said that happiness is just in front of me.

He reached for my temple and planted a peck on it. He did it gently. Hindi ko na maitatangi pang nahuhulog na ako sa kanya.

That night he became one of my happiness.