Nang Namulat Ang Kanyang Mata

Kabanata 2390

Bilang karagdagan sa pagiging nababato, siya ay magiging mainit ang ulo.

“O kung paakyatin mo ako sa bundok, masisiguro kong hindi na ako bababa ng bundok sa buong buhay ko.” pagmamakaawa ni Siena habang hinihila ang damit ng biyenan.

“Siena, hindi ka na makakabalik sa bundok sa hinaharap. Dahil maaaring pumunta si Avery sa bundok anumang oras. Hindi ka na papayagan ni Miss na bumalik doon.” Mahigpit na hinawakan ng biyenan ang maliit na kamay ni Siena, “Kung gusto mo talagang mag-aral, pag-uusapan ko ito kay Miss.”

Nang sabihin ito ng biyenan, nakita niya si Siena na nakatingin sa malayo.

Sinundan ng biyenang babae ang mga mata ni Siena–

Nakita niya na maraming tao ang nakatitig sa kanila na may masamang tingin sa kanilang mga mata na nanonood ng isang dula, at pinag-uusapan nila ito nang walang hiya.

“Napakaawa nitong batang babae! Napakalaki ng peklat sa mukha niya! Tinatayang hindi ito matatanggal ng operasyon kapag lumaki na siya.” NôvelDrama.Org © content.

“Sayang naman. Napakaganda ng mga mata ng batang ito…”

“Iyon lang yata. Huwag maglakas-loob na ipadala ito sa paaralan! Siguradong matatakot nito ang ibang mga bata.”

…

Ang biyenan ay sumigaw sa mga babae: “Isang grupo ng mga babaeng mahaba ang dila!”

Matapos umungol ang biyenan, agad na umalis ang mga babae.

“Biyenan, sabi nila matatakot ko ang ibang mga bata.” Inabot ni Siena at tinakpan ang kanang mukha.

Ang kanyang kanang mukha ay natatakpan ng kakila-kilabot na mga galos. Parang may ilang malalaking uod na lalabas sa balat…

Biyenan: “Hindi. Kapag nakita ng iba ang peklat sa mukha mo, iisipin na lang nilang napakatapang mong bata at hindi ka hahamakin. Hindi ka dapat makaramdam ng kababaan dahil dito. Siena, peklat lang sa mukha mo, Sa ganitong paraan mo lang matatakpan ang orihinal mong anyo. Sa ganitong paraan lamang ang pinakaligtas, alam mo ba?”

“Ngunit biyenan, ang bagay na ito sa aking mukha ay makati.” Si Siena ay palaging walang kontrol na gustong abutin at kalmutin ang kati sa kanyang mukha.

Sa tuwing makikita ito ng biyenan ni Siena, pipigilan niya si Siena.

“Pagtagal, masasanay ka na. Hindi mo ito mapupunit hindi lamang sa araw, kundi pati na rin kapag natutulog ka sa gabi.” Panawagan ng biyenan, “Kahit sinong magtanong sa iyo, hindi mo masasabing peke! Iyong mga peklat na ito. Ang iyong anting-anting! Maaari nitong iligtas ang iyong buhay! Tandaan mo yun?!”

Kung hindi dahil sa nakakatakot na peklat sa mukha ni Siena, hinding-hindi ilalabas ng kanyang biyenan si Siena sa bahay.

Ang pamamaraang ito ay naisip ni Miss, at itinuro ng biyenan na ito ay napakahusay.

“Biyenan, naalala ko.” Puno ng luha ang mga mata ni Siena.

Bagama’t bata pa si Siena, mayroon na siyang pagmamahal sa kagandahan. Gusto niyang maging maganda, at ayaw niyang magsuot ng pangit na peklat sa kanyang mukha, ngunit hindi siya nangahas na hindi makinig sa mga salita ng kanyang biyenan.

Sa pag-aakalang kailangan niyang magsuot ng gayong pangit na maskara ng peklat upang mabuhay sa hinaharap, ituro at pag-usapan ng iba, at maaaring takutin ang iba, hindi niya napigilang umiyak.

“Huwag kang umiyak!” Agad na hinawakan ng biyenan ang kanyang maliit na mukha at itinaas ang kanyang mukha, “Siena, huwag kang umiyak! Ang walang kuwentang bagay na ito ay hindi katumbas ng pag-iyak! Hindi mo ba gustong ipaghiganti ang iyong ina? May madugong paghihiganti ka sa balikat mo, dapat malakas ka!”

paghihiganti…

anong kakaiba at malayong salita.

Apat na taong gulang pa lang siya, hindi pa niya nakilala ang kanyang ina, wala siyang maalala tungkol sa kanya, ayaw niyang maghiganti, gusto lang niyang mamuhay tulad ng ibang mga bata.

Pero alam niyang kung sasabihin niya ang puso niya, tiyak na magagalit ang kanyang biyenan.

Pinigilan ni Siena ang kanyang mga luha at mabilis na inayos ang kanyang kalooban.