Nang Namulat Ang Kanyang Mata

Kabanata 121

Kabanata 121 Inilapag ni Avery ang kanyang telepono sa mesa.

Biglang natuyo ang kanyang bibig kaya dinampot niya ang mangkok ng sopas na dinaanan ni Ben. Kumatok si Ben sa mesa, saka sinabing, “Hoy! Akala niyo ba hindi namin alam na palihim kayong nagtetext sa isa’t isa ngayon?”

Natakot si Avery na masabi ni Elliot ang isang bagay na nakakagulat, kaya mabilis niyang sinabi, “Pareho tayong busog ngayon, kaya uuwi na tayo!”

“Oo naman! Busog na rin tayo,” pang-aasar ni Ben. “Puno sa panonood ng iyong PDA!”

Narinig ni Rosalie ang balita ng pagtatangkang pagpatay kay Elliot at nagmadaling magdamag sa mansyon ng Foster. NôvelDrama.Org owns this text.

Nanlamig ang mukha niya nang makita si Avery.

“Noong si Mr. Foster ay malapit nang mabangga ng kotse kanina, si Miss Avery ay sumubsob sa kanya at kinulong siya sa kanyang mga braso!”

Nasaksihan ng bodyguard ang buong eksena at naramdaman niyang obligado siyang iulat ang kanyang nakita kay Rosalie.

“Kung hindi ko nabaril ang mga gulong nito, baka bumangga ang sasakyan sa kanila. Madudurog na sana si Miss Avery at namatay sa lugar. Gayunpaman, ang kanyang kalasag na si Mr. Foster ay maaaring talagang nagbigay sa kanya ng pagkakataong mabuhay.”

May madugong imahe ang pumasok sa isipan ni Rosalie habang nakikinig sa paglalarawan ng bodyguard sa mga pangyayari noong gabing iyon.

“Hindi pa tayo naghahapunan, Inay,” sabi ni Elliot. “Kukuha tayo ng makakain.”

“Oh… Bilisan mo na at kumain! Aalis ako saglit.”

Lahat ng sama ng loob na naramdaman ni Rosalie para kay Avery ay unti-unting naglaho.

Ito ay sa panahon ng pinaka-mapanganib na mga sandali na maaaring matukoy ng isang tao kung ang isa pang ‘tao ay tunay o hindi.

Inihagis ni Avery ang sarili sa kapahamakan nang walang pag-aalinlangan; lahat para protektahan si Elliot.

Kung ang katapangan na iyon ay hindi ipinanganak dahil sa pag-ibig, ano pa kaya ito? Lumabas mula sa dining room sina Elliot at Avery pagkatapos kumain.

Babalik na sana si Avery sa kwarto niya nang kausapin siya ni Rosalie.

“Alam ko kung paano i-distinguish ang tama sa mali, Avery. Thank you for tonight,” sabi ni Rosalie. Tumayo siya mula sa sofa at tumayo sa harap ni Avery. “Iwanan na natin ang ating mga hinaing. Hindi kita guguluhin basta totoo ka kay Elliot. Anak ko siya, at inaasahan ko lang ang pinakamabuti para sa kanya.”

Hindi sanay si Avery sa biglang pagbabago ng kanyang kilos.

Pagkatapos ng ilang sandali ng nakatulala na katahimikan, sinabi niya, “Gabi na… Dapat kang umuwi at kumuha ng

magpahinga ka na!”

Tumango si Rosalie, pagkatapos ay sinabing, “Magpahinga din kayong dalawa.”

Nang makalabas si Rosalie sa silid, ang salas ay nawala sa katahimikan.

Pakiramdam ni Avery ay nakadikit ang kanyang mga paa sa lupa.

Masyado siyang nahihiya na umakyat sa ikalawang palapag kasama si Elliot, ngunit paano siya makakaisip ng isang dahilan na magpapahintulot sa kanya na umalis?

Nasabi na niya rito na ang birthday wish niya ay ang makasama niya ito pauwi.

Hindi ba siya madidismaya kung aalis siya ngayon?

“Dala ko lahat ng damit ko noong umalis ako noong nakaraan”

“Maaari mong isuot ang ilan sa akin sa ngayon,” putol ni Elliot bago natapos ni Avery ang kanyang pangungusap. “Magpalit ka na ng damit na suot mo ngayon. Sila ay huhugasan at patuyuin sa umaga.”

Napaawang ang labi ni Avery habang nablangko ang isip.

“Ayaw mo?” tanong ni Elliot habang nakatitig sa kanya ang malalalim nitong mga mata. “Ayos lang kung gusto mong bumalik sa lugar ng nanay mo. Ihahatid na kita sa driver.”

Hindi nakaimik si Avery.

Isinasantabi ang kanyang pagpayag, o kawalan nito, makikita niya sa tono ni Elliot na siya ay nabalisa.

Biglang sumulpot si Mrs. Cooper ng wala sa oras at sinabing, “Nag-iwan ka ng isang set ng damit kanina, Avery. Hayaan mo akong kunin ito para sa iyo.”

Sa pagkakataong ito, naubusan na ng dahilan si Avery para umalis.

Matapos lumayo si Mrs. Cooper, pumunta si Avery sa likuran ni Elliot at hinila siya patungo sa elevator. “Birthday mo ngayon. Hindi ka pwedeng magalit sa birthday mo,” she said, trying to reason with him.

“Hindi ako galit,” sagot ni Elliot sa mahinahong boses. “Ayoko lang na pilitin ka.”

“Hindi naman sa… Ito lang…”

“Ano ito?”

“I left with such confidence and pizzazz before, but here I am again after few days. Medyo parang sampal lang sa mukha.”

“Wala ako doon noong huling pag-alis mo. Dapat ang pagbabalik mo ay parang sampal sa mukha ko, hindi sampal sa iyo,” ani Elliot.

Medyo gumaan ang pakiramdam ni Avery, pagkatapos ay nagtanong, “Sino ang tumutulong sa iyo na maghugas sa gabi? Nurse pa rin ba yung kanina?”

Pagdating ng elevator sa ikalawang palapag, inangat ni Elliot ang kanyang tingin at tumingin kay Avery na may kislap ng curiosity sa kanyang mga mata.